وآنگاه که با وجود تمام نا امیدی هایت
در عمق وجودت
هم همه ای به پا میشود
ندایی بانگ بر می آورد
و خطابت می کند
برخیز
به تکاپویت ادامه ده
شاید او سهم تو شد
و شاید
شایدهایت بارور شد
و من آن ندای روح بخش
و امید افزا را
به نقد جان خریدارم....
علی رستم پور
یاد آن شبها و یلداها بخیر
برف بازیها وسرماها بخیر
کرسی و مادربزرگ وقصه ها
آن تخیل هاورویاها بخیر
دستهای بی حس وسرمازده
کرسی مطبوع وگرماها بخیر
آن تنقل ها،لواشک های ترش
نان شیرین وکدو حلوا بخیر
مردم دریادل آن روزگار
پاک بازی ها وسوداها بخیر
جایشان خالیست اکنون پیش ما
یاد آن بگذشتگان ما بخیر
یلدای در راه مبارک,,,,
ان یلدا شبی بس دراز بود
دل مهمان صفره ای ناز بود
دنیا بر میل من هم ساز بود
عشق بود همدم و هم راز بود
دل از بحر دیدار او در حال پرواز بود
میشمردم ساعت تا رسد بر صبح
دل بحر دیدارش غرق دعا و نماز بود
دل اینجا هوایش هوای حجاز بود
میخواند و در اوج اواز بود
این یلدا شبیست بس دراز
دل مهمان صفره ای پر از سوزو ساز
نگاه بر ساعت تا نرسد صبح
دل از هجر او غم و غرق نیاز
نگاه بر درو دیوار تاریک
خدایا چه حکمتیست تو را از این راز
امشب هم دل میخواند اواز
چه شبیست این شب دلنواز
علی رستم پور
ان یلدا شبی بس دراز بود
دل مهمان صفره ای ناز بود
دنیا بر میل من هم ساز بود
عشق بود همدم و هم راز بود
دل از بحر دیدار او در حال پرواز بود
میشمردم ساعت تا رسد بر صبح
دل بحر دیدارش غرق دعا و نماز بود
دل اینجا هوایش هوای حجاز بود
میخواند و در اوج اواز بود
این یلدا شبیست بس دراز
دل مهمان صفره ای پر از سوزو ساز
نگاه بر ساعت تا نرسد صبح
دل از هجر او غم و غرق نیاز
نگاه بر درو دیوار تاریک
خدایا چه حکمتیست تو را از این راز
امشب هم دل میخواند اواز
چه شبیست این شب دلنواز
علی رستم پور
روزی که بردی دلمو
لرزه انداختی تنمو
دلم از اون روز تا حالا بد میزنه
بد جوری توی دشت سینه خرمنه
تو در ان سکوت شب سردی
رفتی تو بمن خیانت کردی
دست تو دادی بدست غریبه ای
اره میدونم به غریبه عادت کردی
علی رستم پور
در حسرت دیدار تو اواره ام
غریب و بی کس و بیچاره ام
گم کرده ام رهه خانه ام
تا به کیوان رسید ناله ام
خزان شده دشت پر الاله ام
رفت ز اسمان ستاره و هاله ام
دگر نتابید افتاب بر کاشانه ام
بغض امده تا زیر چانه ام
بحر باریدن منتظر یک بهانه ام
تاب غمت را نیست دگر شانه ام
علی رستم پور
رفیقا....
روی سنگ قبر من اینگونه بنویس
تا بخوانند مردمانی با چشم خیس
باید رفت روزی دنیا جای ماندن نیس
دل بردن اسان بوود عشق شوخی نیس
بنویس روی سنگم با خطی دلربا
عاقب باید غروب کرد از دنیا
بنویس مشکنید دل مرنجانید کس
عاقبت جایت شود بتنگی قفس
بنویس دنیا ارزشش اینگونه است
روزی در اغوشش میباید تن از هم گسست
هر چه باشی میروی از این الست
تو ز خاکی و بر خاک میباید پیوست
علی رستم پور
وقتى نام تو می اید
وقتی بوی تو بر مشامم میخورد
به سرزمینى خوشبخت بدل مى شوم
به سرزمینى پر از آواز پرنده
وچه دنیای قشنگیست
وقتى تو مى روى
سر در گریبانم
اشفته و پریشاتم
مثل مادری
که داغ جوان دیده است
و چه دنیای بدیست
علی رستم پور
بخوان مرا به یک جای دور دست
به جایی که فقط از ان تو است
خودت باشی و جلوه های شکوهت
من و تو…و فقط سکوت
می خواهم بشنوی صدای تپش قلب خسته‌ام را
تا بدون کلام و واسطه بگویم حرفهای دل شکسته ام را
همانها که روی دلم سنگینی کرده
همانها که مرا زمین گیر زمینی کرده
همانها که گوشهای زمینی قادر به شنیدنشان نیست
سخنم به بلندا می کشد دلم پر است
وقت زیاد می خواهم
می خواهم در کنارت آرام باشم
آرام آرام...
علی رستم پور
بغض سنگینی تو صدامه
سکوت سردی رو لبامه
اشک گرمی تو چشامه
رو عکست خیره نگامه
دیدنت ارزویی از خدامه
خاطراتت مهمون شبامه
اسم تو دوای دل بینوامه
دوس داشتنت تناه گنامه
اسم توتوی تموم حرفامه
اغوش تو اخرین پنامه
شونه های تو تنها تکیه گامه
علی رستم پور
دلم......
جنگل و یک کلبه و یک ارامش
دستهای تو در گیسو و یک نوازش
بوی نم نم های باران و یک بارش
حرفی از ایثار و عشق و یک سازش
اشک بر مژه و بغضی در گلو و یک خواهش
سجاده ای و شوری و قرق یک نیایش
میخواهد......
رستم پور
گیریم که جهان در کف اقبال تو باشد
یا که صد مه رو محو ان خال تو باشد
گیریم جهان سراسر مال تو باشد
امتی مدهوش پر و بال تو باشد
شاید جمعی دست بر سینه در کار تو باشد
یا که بخت هم ز جهان یار تو باشد
عاقب خواهی شد زارو نحیف
دست لرزان تن رنجور و ضعیف
تا توانی این دو روز دلی شاد کن
چراغی بر افروز خانه ای اباد کن
مگذار رسد دوران ناتوانی
که چون من شرمنده گردی از جوانی
بیا تا غصه ای از دل رهانی
اجل چون باد و تو برگ خزانی
علی رستم پور
شاید نمیدانی بی بهانه بی هوس
با هر تپیدن با هر نفس در اتش عشق سوخته ام
کز عطش لب بر هم دوخته ام
حالیا تشنه ام جرعه ای ابم دهید
بی راهه های زیادی دویده ام به جانان هرگز نرسیده ام
خسته ام و بی تابم اندکی خوابم دهید
گم شده ام سردم افسرده پر از دردم
نمیدانم چه کردم
دل درخششی دوباره میخواهد
رخ مهتابم دهید
علی رستم پور
نمیدانم چرا اسمان ریخته به هم
یاد تو میزند بر دلتنگی هایم قدم
نمیدانم چرا گریه میکنند ابرها نم نم
زیر باران چه دروغانه دل تسلا میدهم
اسمان و اندوه غروب
بغض سرد و دلی پر ز دود
حراسانم از این هوا
از دست این دل کبود
علی رستم پور
در گشودند تا از قفس پر زنم
بمانند شاپرک ها سر بر کوی و برزن زنم
چو زجا برخواستم سوی اسمان
ناگه افتادم همی زین میان
نمیدانم یا پرواز رفته از یادم
یا که بشکسته بالم را صیادم
علی رستم پور
زخمی تر از آهو
در سکوتی بی هیاهو
گرفته دل شکسته بازو
پر از بغض. خیس چشم و ابرو
پریده رنگ رو
ژولیده گیسو
نشسته ام در انتظار او