بشنیدم قصه ای از یک مرد پریشون
قصه ای مثل شیرین و فرهاد لیلی و مجنون
زمزمه اش این بود اسمانا خون گریه کن
از این ستم از این جفا و ظلم دون
از ناله هایش دل میگشت از سینه بیرون
همی میرفت و مینالید زارو پریشون
چو نالید از داغ لیلی مثل مجنون
بماندم از ناله هایش مات و حیرون
نمی دانم درونش چه غوغایی بپا بود
بناگه با وی گشتم غزل خون
چو بانگی بسر دادم بخواندم یک غزل را
بگفتا نمک پاشیدی تو بر دل خون
بگفتم چیست تو را ای مرد پریشون
بگفتا بود در سینه ام یک کاسه خون
بداده این را یا دگاری ان نگارم
دمی ارام ندارد برده صبرو قرارم
بگفتم کار هر نقاش نیست درد کشیدن
بود ننگ مرد را از درد بریدن
به تنهایی بسر بردن ..خیمه گزیدن
بدنبال معشوقش سراسیمه دویدن
چو بشنید این حرف وکلامم
بگفتا ان دل بشکسته ات را من غلامم
تو هم هم درد من بودی جوانا
الاهی اتش دردت کم کند او یه توانا
ز جا برخواست و رهسپار شد مرد خسته
همی مینالید و میگریید ان دل شکسته
علی رستم پور
با این همه درد........
هنوزم میشه سر کرد
یا که شعری ز عشق زبر کرد
شبی را به یاد تو سحر کرد
به عشقت دو چشمی دوباره تر کرد
دمی بر قاب عکس تو نظر کرد
برون اهی از دل خونین جگر کرد
هنوزم میشه از کوی تو گذر کرد
یا که دل را صحرای محشر کرد
از ان ترسم که اید روزگاری
برد هوشم نماند دگر بر من قراری
از ان ترسم که ذهن من شود پاک
تمام خاطرات من شود خاک
رسد روزی که نشناسم خویش ز بیگانه
شوم دیوانه و پریشان زین میانه
شوم راهیی بر کوی و بازار
شوم سرگردان و اید بوی اذار
رسد روزی ندانم خانه ام را
ندانم ابادی و کاشانه ام را
شوم سرگرمی برای بنده ها
دهندم اذار برای خنده ها
شوم سوژه بحر عارفانی
شوم عبرت بحر عاشقانی
شوم انگشت نمای این زمانه
امان از درد این عاشقانه
خدایا اگر قرار است اینگونه گردم
بزن گره بر نفس تا اسوده گردم
علی رستم پور
دیریست کز تو ندارم خبر
سرکوب احساس بر من ندارد اثر
مانده براه و بدر دوچشمان تر
قدم رنجه کن ونما بر کوی من گذر
علی رستم پور
دیریست کز تو ندارم خبر
سرکوب احساس بر من ندارد اثر
مانده براه و بدر دوچشمان تر
قدم رنجه کن ونما بر کوی من گذر
علی رستم پور
ببین امشب چه تنهایم
بالشم خیسه از گریه هایم
در این یلدا در انتظار یلدایم
سوگند به ایین یلدا
سوگند به ابی بیکران دریا
سوگند به رسم تنها ترین گل سرخ
میسوزم در میان
حجوم حرارت های خاطرات
سوگند به نگاه غریب اهو
سوکند به تبسم پرستو
سوگند به ان گیسو بر ان مو
که تنها شده ام اسیر شب یلدا
کی به پایان رسد این درازا
علی رستم پور
ببین امشب چه تنهایم
بالشم خیسه از گریه هایم
در این یلدا در انتظار یلدایم
سوگند به ایین یلدا
سوگند به ابی بیکران دریا
سوگند به رسم تنها ترین گل سرخ
میسوزم در میان
حجوم حرارت های خاطرات
سوگند به نگاه غریب اهو
سوکند به تبسم پرستو
سوگند به ان گیسو بر ان مو
که تنها شده ام اسیر شب یلدا
کی به پایان رسد این درازا
علی رستم پور
تو که رفتی گل نخدید توی باغچه
عکس تو بغض زده شد روی تاغچه
اخ امان از دست این دل از دست این بغض
تا ب کی باید دل اینگونه خون شه
شاید امشب دوباره چشم من تر شه
حال من از این بدتر شه
شاید امشب مرا شام اخر شه
شاید اونجا حال من بهتر شه
علی رستم پور
رقص ماهی را دیده ای
هنگامی که از اب خارجش میکنند
زیباست جان دادنش
اما او برای یک نفس خود را بر زمین میکوباند
چه تفاوت هاست در دیدن ها
میشه پی برد
خیلی ها ناخواسته از جان دادنت لذت میبرند
علی رستم پور
رقص ماهی را دیده ای
هنگامی که از اب خارجش میکنند
زیباست جان دادنش
اما او برای یک نفس خود را بر زمین میکوباند
چه تفاوت هاست در دیدن ها
میشه پی برد
خیلی ها ناخواسته از جان دادنت لذت میبرند
علی رستم پور
دلت وقتی گرفته باشد
وقتی ارام نباشد
خنده ها و مسخره بازی ها که هیچ
بی خیالی هایت هم دردی دوا نمیکند
کافیست بهانه اش جور شود
بغض امانت نمی دهد
بی اشته دَس دَلَک بیمَه ویچی کون
صبَه سَر راه دِسم تا مَغریبی اَزون
دییِسم داییم ام رادَوییارون
دَفَرس آفَرس کَرم چیلِنَه خردون
خَبَر نِدوشونَه ت کو پیرو جَوُنون
اَسرگم رَوُنَه مثلی یالَه روخون
کیا شیرَه چمه قَشَنگه سَرو سامون
تنی لَیلی بیرَه اَز اشته مَجنون
علی رستم پور
اَسرگر میجَه سَر مزَش سورَه سور
چیری اشته سَری پِری آوینَه پورَه پور
دیلم ترا تَنگَه اشته راه دورَه دور
اَسرگیرار بمرم ک زندگیر زورَه زور
علی رستم پور
مبارک باد بر ما این میلاد جدایی
نفرین بر روز رفتن ب هر چه جدایی
نفرین به پایان هر چه اشنایی
من چون عاشقی خسته
با دلی شکسته
مانده ام در عزایی
روزی که رفتی
وقتی دیگر نیست مایی
دیگر هم دلی ندارد دل بی قرارم
میخواند از نبودت بی هیچ هم صدایی
دیگر دق کرده واژه هایم
تا کی کنم سکوت و گریه
سر میکشم خودم را
سمی شده وجودم
سر تا بپا نیازم خونین شده سجودم
دیگر نمانده نایی
از درد بی نوایی
تا مرگ نیست راهی مرگی که هست رهایی
مبارک باد بر ما این میلاد جدایی
نفرین بر روز رفتن ب هر چه جدایی
نفرین به پایان هر چه اشنایی
من چون عاشقی خسته
با دلی شکسته
مانده ام در عزایی
روزی که رفتی
وقتی دیگر نیست مایی
دیگر هم دلی ندارد دل بی قرارم
میخواند از نبودت بی هیچ هم صدایی
دیگر دق کرده واژه هایم
تا کی کنم سکوت و گریه
سر میکشم خودم را
سمی شده وجودم
سر تا بپا نیازم خونین شده سجودم
دیگر نمانده نایی
از درد بی نوایی
تا مرگ نیست راهی مرگی که هست رهایی
من سرا پا همه دردم
تو دست نوازش باش
من سرا پا همه رنجم
تو اهل سازش باش
من سرا پا همه کفرم
تو اهل نیایش باش
علی رستم پور
تا که دور میشوی از نظر
اشک ریزم از بصر
روزگارم اینچنین است در گذر
ترسم دگر اشکی نماند در چشم تر
گر میدانستم عمر چنین بود مختصر
از ازل از عشق مینمودم من حضر
علی رستم پور
بی تو گلذارم
رنگ و بویی ندارد
خانه ام سوتو کور
سویی ندارد
غمگینم از روزگار
دلم دلجویی ندارد
خسته از عالمم
رخم رنگ و رویی ندارد
علی رستم پور
بر مستی من حد سزاوار زدن
با شک و یقین تهمت بسیار زدند
حلاج شدم ولی
به کفرم سوگند
دلتنگ تو بودم
که دارم زدند