قصه مرد پریشون

بشنیدم  قصه  ای  از  یک  مرد پریشون

قصه ای  مثل  شیرین و فرهاد  لیلی و مجنون

زمزمه اش  این بود  اسمانا  خون  گریه  کن

از  این  ستم  از  این  جفا و ظلم   دون

از  ناله هایش  دل میگشت  از  سینه بیرون

همی  میرفت و مینالید  زارو پریشون

چو نالید از  داغ لیلی  مثل  مجنون

بماندم  از  ناله هایش  مات و حیرون

نمی دانم درونش  چه غوغایی بپا  بود

بناگه  با وی  گشتم  غزل  خون

چو بانگی  بسر  دادم  بخواندم یک غزل را

بگفتا  نمک  پاشیدی  تو بر دل  خون

بگفتم  چیست  تو را ای مرد پریشون  

بگفتا  بود  در سینه ام  یک  کاسه  خون

بداده  این  را  یا دگاری  ان   نگارم

دمی   ارام  ندارد  برده  صبرو  قرارم

بگفتم  کار  هر  نقاش  نیست  درد کشیدن

بود  ننگ   مرد  را   از  درد   بریدن

به تنهایی بسر  بردن   ..خیمه  گزیدن

بدنبال  معشوقش  سراسیمه  دویدن

چو  بشنید  این      حرف      وکلامم

بگفتا  ان  دل  بشکسته ات   را  من  غلامم

تو  هم  هم  درد  من  بودی  جوانا

الاهی  اتش  دردت  کم کند  او یه    توانا

ز جا برخواست و  رهسپار  شد  مرد  خسته

همی  مینالید   و  میگریید  ان  دل شکسته

علی  رستم پور